Sunday 31 December 2017

වාචාල බණ - Yet another year ends......


මා මේ දිනවල නිවාඩු සමය ගත කරන ලංකාවේ නිවසේ දින කිහිපයකට පෙර සාංගීක දානමය පුණ්‍ය කර්මයක් පැවැත්වුණි.

තමන් සතු අතිරික්ත දේ අනුන් ගේ යහපත පිණිස දීම හොඳ කටයුත්තක් බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. කිසිදු තර්කානුකූල පැහැදිලි කිරීමක් මා මේ වන තුරු අසා නැතත්, මේ දන්දීම් අතරින් සාංගීක දාන වඩාත් උතුම් බව බෞද්ධයින් ගේ පිළිගැනීමයි.

එදා සාංගීක දානයේ මුල් කොටසේ දී, නිවස පසුපස කාමරයට වී එකත්පස්ව මගේ පාඩුවේ සිටීමට හැකි වුවත් දානය අවසානයේ දී පැන් වැඩීමක් තිබුණු නිසා මට ඒ ප්‍රදේශයට යාමට සිදුවිය. එනිසා ම, ඒ අවස්ථාවේ දී දෙසන්නට යෙදුණා වූ, බුද්ධපුත්‍ර වචන ද මගේ සවනත ගැටුණි.

සුඛා සද්ධම්ම දේශනා නොවේ දෝ යැයි සිතමින් මම එහි තවදුරටත් රැඳී සිටියෙමි.

"අද දවසේ ඉපදෙන දරුවෙකු ගේ පරමායුෂ අවුරුදු කීයක් දැයි දන්නවා ද?" තම ධර්ම අනුශාසනාව අරඹමින් ශ්‍රාස්ත්‍රපති විහාරාධිපති වහන්දෑ වැදෑරූ දෑ ය.

සාමාන්‍යයෙන් මෙවැනි ප්‍රශ්න අසන්නේ පිළිතුරු බලාපොරොත්තුවෙන් නොවේ. කෙසේ වෙතත්, ඒ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරක් මා අවසාන වරට බුද්ධාගම විෂයයක් ලෙස උගත් නමවෙනි ශ්‍රේණියේ දී හෝ ඉගෙන ගෙන නොතිබුණු බැවින් මම ද නිහඬව සිටියෙමි.

සමහරවිට මේ ප්‍රශ්නයට පිළිතුර ඇත්තේ මේ දිනවල සිනුවරට වඩිමින් සිටින උඩඊරියගම ධම්මජීව වැනි හිටපු ඇග්‍රෝ, වලස්මුල්ලේ අභය වැනි හිටපු ඉංජෝ විසින් විද්‍යාත්මකව පහදා දෙනවා යැයි කියවෙන, මා තවමත් නොදන්නා, අභිධර්මයේ යැයි මම මොහොතකට සිතුවෙමි.

මගේ ඒ සිතුවිල්ල ගැන මට ම ලැජ්ජාවක් ඇතිකරමින් මොහොතකින් ඒ ප්‍රශ්නයට පිළිතුරු දීමට අපට ලබා දෙන ඉඟියක් ලෙස ශ්‍රාස්ත්‍රපති විහාරධිපති වහන්දෑ වැදෑරුවේ මෙලෙස ය.

"ඊයේ දෙරණ නාලිකාවේ චතුර අල්විස් මහත්මයාගේ වැඩසටහන නැරඹුවා නම් ඒ ප්‍රශ්නයට පිළිතුර දැන ගන්න තිබුණා."

මේ මොන මෑණියන්ගේ වස්ත්‍රයක් ද කියා සිතමින් ම මම සැදැහැවත්ව සවන යොමා සිටියෙමි.

"ඒ වැඩසටහනට සහභාගී වුණු විශේෂඥ වෛදවරයෙකු ප්‍රකාශ කළා මිනිසා ගේ පරමායුෂ ක්‍රමයෙන් අඩුවෙන බව. ඊළඟ පරම්පරාවේ ඉපදෙන ළමයින් ජීවත් වෙන්නේ අවුරුදු තිස් පහක් පමණයි! ඒ වැඩ සටහන නරඹන වෙලේ මට සිහිවුණා බුද්ධ වචනයේත් සඳහන් වෙන බව මිනිසාගේ පරමායුෂ අවුරුදු 120 ක් ව තිබී ක්‍රමයෙන් අඩු වුණු බව. දැන් ළඟඳී ම ඒ වයස අවුරුදු තිස් පහක් වෙන බවයි ඒ විශේෂඥ වෛදවරයා ප්‍රකාශ කළේ."

මට තව දුරටත් මුවින් නොබැණ සිටීමට නොහැකිවිය.

"ඒ විදියට අවුරුදු තිස් පහක් පරමායුෂ තියෙන පරම්පරාව එන්නේ කොයි කාලෙ ද ඇත්තටම?" මම විමසුවෙමි.

සමහරවිට අපේ ජීවිත කාලය තුළ නොවෙන්න පුළුවන් අද ඉපදෙන දරුවන් යැයි වදාළ තම මුල් වදන් දෙවන වරටත් වෙනස් කරමින් ශ්‍රාස්ත්‍රපති විහාරධිපති වහන්දෑ පැවසූ දෑය.

කිසිම පදනමක් නැති බව පෙනෙන මෙහෙම කතා කියන කොට ඒ සියලු අතුරු කතා මුලින් කියන්න ඕනෑ නේදැයි මා අසා සිටියත් එයින් නොසැලුණු ශ්‍රාස්ත්‍රපති විහාරධිපති වහන්දෑ තවදුරටත් තම කෙප්පංග ජාතකය ම තවත් විනාඩි කිහිපයක් නාස්ති කරමින් වදාළ දෑය.

මගේ අභද්‍ර වචන පිළිබඳව එහි සිටි වැඩිහිටි අවිද්‍යාවේ සර්ධාවෙන් වෙලී සිටින ඥාතී වර්ගයාට මළ පැනීමට ඉඩ තිබුණු නිසා, මා වැඩිදුර කතාවට නොපැටලවී සිටියෙමි.

වෙනත් අවස්ථාවක දී නම්, මා ශ්‍රාස්ත්‍රපති විහාරාධිපති වහන්දෑගෙන් අසන්නට ඉඩ ඇති ප්‍රශ්න යුගල මෙසේ ය.
  1. සංඝයාගේ යුතුකම වන්නේ ගිහියන් දෙන දානය පිළිගෙන ඔවුන්ට බුද්ධ වචනය දෙසීම නොවේ ද?
  2. එසේ නොමැතිව දහදුරා රූපවාහිනී නාලිකාවල වාචාල නිවේදකයින් මෙහෙයවන වෙළඳ වැඩසටහන්වල කියවෙන ප්‍රකාශ එහි පසුබිම හෝ අදාළ වෙනත් තොරතුරු නොමැතිව ධර්මදේශනා ලෙස දේශනා කරන්නේ ඇයි?
කෙසේ වෙතත් වසර අවසානයට පෙර තවත් ලිපියක් රසිකොලොජියට එකතු කිරීමට මට අවස්ථාව සඃසා දීම ගැන ශ්‍රාස්ත්‍රපති විහාරාධිපති වහන්දෑට මම ස්තුතිවන්ත වෙමි.

ඒ කරගත් පිනෙන් ශ්‍රාස්ත්‍රපති විහාරාධිපති වහන්දෑට මොහදුර දුරු කර ඥානාලෝකය පහළ කර ගැනීමට ඉඩ ලැබේවා යැයි ද වැඩි දුරටත් පතමි.

-රසිකොලොජිස්ට්

ප/ලි:
එදා ඒ දෙරණ නාලිකා සාකච්ඡාවේ දී චතුර අල්විස් සමග කතා කළ වෛද්‍යකාරයා පවසා ඇත්තේ පරිසර දුෂණය නිසා මිනිස් ආයුෂ අඩුවෙනවාය වැනි කතාවක් බව පසුව නිල නොවන ආකාරයකින් දැන ගතිමි.

Friday 1 December 2017

ස්තුති පත්‍ර දැක තියේ ද? - Remembering my father on the seventh anniversary of his demise


තාත්තා මිය ගොස් හෙටට (දෙසැම්බර් දෙවෙනි දින) වසර හතක් සම්පූර්ණ වේ.

මිය ගිය අයෙකු පිළිබඳව සිහිකිරීම සිතට දුක ගෙන දෙන කාරණයක් බව අමුතුවෙන් කිව යුතු නැත. ඒ මිය ගිය තැනැත්තා අප දන්නා කියන, අපට කිට්ටුවන්තයෙකු අයෙකු නම් දුක වැඩි ය. ඒ සමගම අපේ සිතට දැනෙන දුක සැමවිට ම අප අතර පැවති සමීපකමේ තීව්‍රතාවයට අනුලෝමව සමානුපාතික ශ්‍රිතයකි.

ඒ ශ්‍රිතයට සම්බන්ධ තවත් විචල්‍යයක් වන්නේ කාලයයි. දුක කාලය සමග ප්‍රතිලෝමව වෙනස් වෙන බව අප හොඳින් දන්නා කරුණකි.

වසර හතක් ගතවීත් සමග තාත්තා පිළිබඳ මතකය සිතට ගෙන එන දුක කෙමෙන් තුනී වෙමින් පවතී. දැන් දැන්, තාත්තා පිළිබඳ සමහර මතකයන් සිතට ගෙන එන්නේ සොඳුරු, නොස්ටැල්ජියානු හැඟීම් ය.

එසේ වුවත්, ළඟදී තාත්තාගේ පොත් පත් අතර තිබී හමුවී මල්ලී විසින් ඡායාරූපගත කර එවන ලද ඉහත දක්වා ඇති මුද්‍රිත පත්‍රිකාව කියවන විට නම් සිතට පොඩි දුකක් දැනුණි.

එය ස්තුති පත්‍රයකි.

අපේ තාත්තා කලවාන කොස්වත්තේ ජ්‍යෙෂ්ඨ පාසලේ වසර පහක් ගුරුවරේ‍රකු ලෙස සේවය කිරීමෙන් අනතුරුව ගාල්ල ප්‍රදේශයේ ගෝනගල පාසලට මාරුවක් ලබා යන දිනයේ පාසලේ ගුරු-දෙගුරු සමිතිය විසිනි ඒ ස්තුති පත්‍රය තාත්තාට පිරිනමා ඇත්තේ මීට වසර හැටකට පමණ ඉහත දිනයක දී ය.

එදින ම තාත්තාට තාත්තාට ත්‍යාගයක් ලෙස පිරිනමා ඇති ජොන්සන් පිඟන් කට්ටලක් මට මතක ඇති කාලයේ ද අපේ නිවසේ තිබුණි. ඒවා පසු කලෙක ඉරිතලා පිපිරී ගිය නමුත්, මේ ස්තුති පත්‍රය නම් කාලයේ අභියෝගය ජයගෙන ඇත.

මෙන්න ඒ ස්තුති පත්‍රයේ එන වදන් පෙළ සම්පූර්ණයෙන්.

ආයුබෝවන්

හෙලදිව ඉඹුල්ගොඩ, පැරකුම්දෙණිය ගම් පියස නිජබිම වූ

ඇස්. ජේ. හරිශ්චන්ද්‍ර මහත්මා

රත්නපුර පෙදෙසේ කලවාන කොස්වත්ත රජයේ දෙටු විදුහල පස්වසක සේවයෙන් පසු
ගාලු පෙදෙසේ ගෝනගල රජයේ දෙටු විදුහලට පත්ව යන මොහොතේ කලවාන
කොස්වත්තේ ගුරු දෙගුරු සමිතියෙන් පිරිනැමෙන් දිගාසිරි පත යි.


හිතවත් මහත්මාණෙනි,

මෙම විදුහල ඇදුරු පද පත් දා සිට ඔබ සිසු දරු දැරියන්ට සත් කිරි පෙව්වෙහි ය. එය ඉත සිතින් ම
කෙළෙහි ය. සමාදරයෙන් ම කෙළෙහි ය. එබැවින් මෙම විදුහල් මව දියුණෙහි අන්තිම හිනි පෙත
තෙක් නැංවූවෙහි ය. එයට මේ ගම් පෙදෙස අප ඔබට ණයගැති ය. ගුණ ගණ මිණිබරණ පැළැඳි
ඔබ හෙළන බැල්මත්, යනෙන ගමනත්, නෙතට රසඳුනෙකි. ඔබ වටා හමන සුලඟත් මහත්
සිසිලකි. නිරහංකාර පරවශ නිහතමානී ගුණය හෙල ගුරු පරපුරට සාඩම්බරයකි. රට,
දැය සමයට හිතැති නිදහස් හෙල දැයක් ගොඩනැංවිමෙහි ලා ඔබ වෙත පැවරි
බලය එලෙසම යෙදීම අපේ වාසනාව ය. හෙල ගුරු පරපුරෙහි ඔබ අනගි
මිණිරුවණෙකි.


එබැවින් මහත්මාණෙනි,

හෙල දිවෙහි, හෙල දැයෙහි, තව තවත් සිසු දරු දැරියන් රට දැය සමයට මෙහෙකිරීමට දිරි
ගන්වා යහ මග යෙදීමට ඔබ තෙරුවන් සරණින් බොහෝ කල් නිදුක් නිරෝගී ව
යෙහෙන් වැජඹේවායි දිගාසිරි පතම් හ.


අණ දෙන තෙද විකුම පසු නොබසින ගතිය
මන මෙන යොදන යහපත දියුණුව නිතිය
ගුනගන මිණි බරණ සුපැළඳ ලෙස රුතිය
පිනවන ඔබගෙ යස අප දන තුඩ ඇතිය

ගරුතර දැයට සමයට ලක්මව ගාවා
පුදකර සිය මතය අභිමානෙන් නාවා
කරදර සියලු දුර හැර සිහියට නේවා
එඩිතර මෙ ඔබ නිදුකින් නිති සැරදේවා


තාත්තාට පිං පිණිස අපේ අම්මා ඇය වසන නිවසට නුදුරෙන් පිහිටා ඇති පන්සලට පසුගිය දිනක ගිනිහල් ගෙයක් නොහොත් කුස්සියක් සාදා දී ඇති බවට දැන ගන්නට ලැබුණු වෙලේ මට සිතුණේ එදා සිට අප පැතූ පරිදි තාත්තා යන නිවනක දැන් ගොස් ඇති නිසා තවත් පිං කුමටද කියා යි.



ඒ හැර අපේ තාත්තාගේ නම සඳහන් වෙනත් පුවරුවක් හෝ සොහොනක් හෝ සැමරුමක් හෝ නැත.

තාත්තාගේ සිරුර දවා ඉතුරු වූ අළු ද අපි කැලණි ගඟේ වතුරට මුසු කළෙමු. එසේ නොකළා නම් ඒ අළු ගබඩා කර ආණ්ඩුවේ සංසථාවක සල්ලි යොදා ස්මාරකයක් සාදවා ගන්නට තිබුණි.

-රසිකොලොජිස්ට්